คลั่งรัก...ป่วนใจให้หวง

ตอน  ความผูกพันธ์

“เหนื่อยยย…เกิ้นนนนน พี่ขารอน้องด้วยยย”
“ขาสั้นนี่นา  บอกให้กินผัก จะได้สูงๆๆ'”
“ตรรกะอะไร กินผักแล้วสูง”
“พี่กินผักแทนเรา  สูงป่าวละ”
สาวน้อยหน้าหวานเงยมองคนตัวสูงกว่า  ‘หรือว่าจริงหว่าา’ พี่ขาของเธอสูงกว่าเธอมาก เขาสูง เกือบ 180 
แต่เธอยังไม่ถึง 160 โอ้ยยย…สวรรค์ลำเอียงสุดๆ แต่ยังเถียง ไม่ยอมแพ้
“หนูเด็กกว่า หนูยังยังสูงได้อีก เด่วก้อสูงทันพี่”
บดินทร์ก้มมองคนตัวเล็ก อายุ 15 แล้ว ‘จะสูงได้อีกสักกี่เซนต์กัน หึหึ’  
“พี่จะรอดูแล้วกัน  อย่าให้รอดูเก้อ”

บดินทร์สลัดศรีษะ  คิดถึงคนตัวเล็กจัง ป่านนี้จะสูงขึ้นมั๊ยนะ ไม่เจอกัน 3 ปีแล้ว หลังจากเขามาเรียนต่างประเทศ
จำได้ คนตัวเล็กร้องไห้ข้ามวัน ไม่ยอมให้เขาจากมา คำต่อว่ายังก้องอยู่เหมือนเพิ่งเกิดขึ้น
พี่ขาาาา ใจร้ายที่สุด ไหนว่าจะดูแลปกป้องหนูตลอดไป ไหนว่าห่วงหนูที่สุด นี่อะไร จะไปอยู่ตั้งไกล 
ไปทั้งครอบครัวอีกตะหาก  แล้วหนูจะได้เจอพี่ขาอีกมั๊ย  นานไปจะลืมหนูแก้มบุ๋มมั๊ย ใครจะพาหนูไปส่งเรียน
ใครจะพาหนูไปเที่ยว ใครจะกินข้าวกับหนู ใครจะช่วยหนูทำการบ้าน  ใครจะสอนหนูเล่นเกมส์ ใคร…ฯลฯ 
คำต่อว่ามากมายตามแต่เจ้าตัวจะนึกได้  บดินทร์อดยิ้มไม่ได้  ตอนนี้เจ้าตัวเล็กเข้ามหาลัยละ จะเป็นงัยบ้างนะ
บดินทร์มองรูปถ่ายล่าสุดที่ได้รับมา  โตขึ้นเยอะ ยิ่งโตยิ่งน่ารักในสายตาเขา  คุยโม้มาด้วยว่าสูงขึ้นเยอะ  แต่ไม่บอกว่าเท่าไร  เขาต้องไปดูเอง
หึหึ ยัยแสบ

ครืนน  ครืนนน ครืนนนน  เสียงโทรศัพท์  ทำให้บดินทร์หันมองเจอ
น้องหนูที่รัก   ชื่อที่ตัวเล็กตั้งในโทรศัพท์เขานั่นเอง พร้อมสั่ง ห้ามเปลี่ยน
“ฮัลโล งัย เป็นนักศึกษาวันแรก”
“สนุกดีคร่าาา หนูมีเพื่อนใหม่ด้วยยย  แต่คิดถึงพี่ขามากกกกกก”
“พี่ก็คิดถึงน้องครับ”
“แล้วทำไมไม่มาหาหนูเลย  เมื่อไหรจะมากันละ ใจร้ายยยยย”
"ยังมีเรื่องยุ่งๆมาก ปีหน้าจะไปหานะ  หรือจะมาหาพี่ดีคะ  มาเที่ยวที่นี่ "
“อยากไปคร่าา เมื่อกี้คุณแม่บอกว่าหนูโตแล้วด้วย  แต่ไม่ให้หนูมีแฟนอะ”
บดินทร์ตัวร้อนวูบ  จริงสิ  ยัยตัวเล็กเป็นสาวแล้ว  สวยมากด้วย  คงมีหนุ่มๆมาวอแวแน่นอน
เขาลืมคิดเรื่องนี้ได้งัยนะ  คิดแต่น้องยังเด็ก  ตัวเขาเองก้อทำตัวเป็แค่พี่ชายที่ดีเสมอมา  คงต้อง
แสดงตัวบ้างแล้ว  ก่อนจะเสียเธอให้คนอื่น
“พี่เห็นด้วยกับแม่อรนะว่า  หนูไม่ควรคิดเรื่องอื่นๆระหว่างเรียน  อีกอย่างหนูมีพี่ขาแล้วนะคะ”
"อยากมีคนอื่นแทนพี่หรือคะ"  บดินทร์ลองยั่งเสียง  รอคำตอบด้วยใจระทึก
“อืมมมม…หนูก้อยังไม่ได้คิดนะคะ จริงด้วยยย….หนูมีพี่ขาคนเดียวก็พอแล้วคะ  
หนูไม่เอาใครมาแทนพี่ขาหรอก    ใครๆก็สู้พี่ขาไม่ได้ซะหน่อย"
“แล้วมีเพื่อนผู้ชายที่หนูสนิทมากๆมั๊ยคะ” ลุ้นคำตอบอีกครั้ง
"ไม่มีค่ะ  เพื่อนสนิทหนูเหมือนเดิม ยัยตูน ยัยฟ้า เรียนด้วยกันอีก หนูชอบบบ
เอ๊ะ…เมื่อวานมีคนให้กุหลาบหนูด้วย ชื่อพี่โดม  พี่ปี 3"
เห้ยยย  ชักไม่ดี  ยัยตัวเล็กของพี่ขา
“แล้วหนูรับไว้เหรอคะ”
“ฅ่ะ ก็เขาให้ดีๆ นี่คะ”
“คราวหน้าไม่ควรรับนะคะ ”
“อ้าววว  ทำไมละคะ”
“พี่ขาไม่อยากให้รับ  ทำได้มั๊ยคะ”
“ได้ค่ะ   ถ้าพี่ขาไมชอบ ”     ณลดาจะไม่ทำ  เป็นแบบนี้เรื่อยมา และ เรื่อยไป
“ดีค่ะ  เด็กดีของพี่ ”  แค่นี้ ณลดาก้อยิ้มร่า มีความสุขที่สุดที่พี่ขาชม
“คุณแม่เรียกทานข้าวแล้วค่ะพี่ขาาา  แค่นี้นะคะ  คิดถึงพี่ขาที่สุดๆๆบายค่ะ ”
“เหมือนกันคะ คิดถึงทุกเวลานะคะหนูแก้มบุ๋ม  บายครับ”
ถ้าได้เห็นกัน  จะได้เห็นทั้งคู่ยิ้มอย่างมีความสุข  ความผูกพันธ์ 15 ปี  ตั้งแต่ณลดา 3 ขวบ บดินทร์ 10 ขวบและครอบครัวบดินทร์ย้ายไปอยู่บ้านติดกันกบเธอ ผูกพันธ์อยู่ในใจกันและกันอย่างเหนียวแน่นแม้ไม่พูดออกมา